Het klinkt zo simpel en zo logisch en het is al zo vaak gezegd, maar soms valt ineens het kwartje, zoals bij mij laatst, toen ik het volgende las:
Veel van je zorgen die je plagen zijn overbodig: ze zijn niet meer dan producten van je eigen fantasie, je kunt jezelf bevrijden door je in ruimere streken te begeven. Laat je gedachten gaan over de hele kosmos en mijmer over de onbegrensde paden van de eeuwigheid (Marcus Aurelius).
Het kwartje dat viel: Wat is nou een vriend die te laat komt, een voorrang-nemende auto, een niet gehaalde deadline, of een mislukte maaltijd in het grote plaatje? Ik hoef niet eens heel hard te fantaseren om te bedenken hoeveel mensen er alleen al in mijn straat, of stad ook hun levens proberen te leven en ik word al rustiger.
Toch is het is niet de bedoeling dat je al je moeilijke momenten vanaf nu gaat bagatelliseren. Soms is het gewoon stom en pijnlijk wat er gebeurt en heb je terechte zorgen, dan geef je jezelf verdiende aandacht, of je wisselt bewust van koers. Want door de genomen afstand heb je nu ook zicht op die mogelijkheid.
