Ik ben nog al eens bezig met het onderwerp vriendschap en ik kom er niet altijd uit. Wat definieert een goede vriendschap? Is dat regelmatig contact? Elkaar met één woord kunnen begrijpen? Voor elkaar klaar staan? Dezelfde verwachtingen en waarden delen? Al het bovenstaande, of juist helemaal niets van dat alles? Geen idee.
Ik heb allemaal leuke en bijzondere mensen om mij heen, die ik waardeer voor wie ze zijn en wat ze doen. Maar bij een enkeling gaat mijn hoofd soms in de piekerstand. Ik twijfel dan aan de waarde van de vriendschap, ben bang om alleen over te blijven zonder vrienden (omdat ik misschien wel te hoge eisen stel), of ik ben boos omdat ik vind dat ik meer aandacht verdien dan ik krijg. Ik laveer tussen die emoties en raak stuurloos.
Inmiddels heb ik geleerd dat als ik lief blijf doen, alsof mij niks dwars zit, mijn zelfvertrouwen alleen maar verder keldert. En dat brengt me bij een citaat van Epictetus, de eerste filosoof die zich gericht bezig hield met hoe je een gelukkiger mens kan worden. Het luidt als volgt: Als je poogt te behagen, verlies je je eer.
Ik poog nog al eens te behagen als het om sommige vrienden gaat. Maar juist in die pogingen tot het verkrijgen van bestaansbevestiging en verbondenheid, verlies ik mijn eigenwaarde; ik vind mezelf niet meer zo leuk. En dat vind ik nog erger dan zo af en toe de confrontatie aan te gaan, of om mijn onzekerheid te tonen aan de mensen die ik zo graag om mij heen heb.
