Categorie: iBlog

Ik wil weten wat ik eet, wat mijn lichaam nodig heeft, wat goed voor mij is en wat ik toch echt in de schappen moet laten liggen. Hiervan blijf (of word) ik immers mooi en fit.

Om bij te blijven in de niet te stuiten informatiestroom, lees ik alle vakbladen op het ‘hoe word ik dun en gezond gebied’. Beter bekend als de damesglossy’s.  Hoe meer je hiervan leest hoe minder je ervan snapt. Deze glimmende reclamebundels bevatten namelijk een schat aan tegenstrijdige informatie die elk welnadenkende vrouw ontredderd op de bank achterlaat.

Het probleem zit m er hierin, en ik citeer gelijk een vriend: “Eigenlijk zijn we allemaal chocoladefabriekjes”.  En dat zijn we op twee manieren. Allereerst willen we weten en begrijpen wat goed voor ons is, temeer omdat overal om ons heen wordt gezegd dat we niet alleen dik worden van alle suikers en ongezonde vetten, we gaan ons ook nog eens belabberd, ziek, zwak en futloos voelen. En dat terwijl we willen stralen, schitteren in ons nieuwe jurkje maat 38 (ok: 40).

Kortom we willen chocola kunnen maken van al die informatie die op ons wordt afgevuurd. En daar zit ‘m de crux: er zijn teveel regels, geboden en verboden waar we ons aan moeten houden, dat het onmogelijk is om ons er goed bij te voelen.

Je goed voelen is de tweede reden waarom we eigenlijk allemaal chocoladefabriekjes zijn. We streven er de godganse dag naar het leven zo gemakkelijk en aangenaam mogelijk te maken. Het liefst dobberen we op een stroompje van zachte melkchocolade, ons hullend in de schaduw van pure chocoladebomen waaraan grote chocoladetruffels, zo voor het grijpen hangen.

Het is dus niet zo verwonderlijk dat we na een drukke werkdag een diepvries maaltijd kopen of beter nog de pizzaboer onze gebruikelijke maal laten bezorgen. We kruipen moe op de bank en kijken naar alles wat er beweegt op het breedbeeld aan de muur. Voelen we ons hier goed bij? Nee, want van alle kanten krijgen we te horen dat dit niet de manier is om lang jong en fit te blijven. Hallo schuldgevoel en dag chocoladerivier.

De oplossing zit m dus niet in alles willen weten en begrijpen. Maar ook van stoppen met nadenken word je niet blij.

Wie weet er eigenlijk het beste wat jij nodig hebt? Juist, jijzelf. Daar zit de oplossing dus ook. En mocht je een beetje te ver zijn afgedreven op die chocoladerivier of verdwaald zijn geraakt in het grote regel- en gebodenbos, ga dan even zitten met pen en papier en bedenk wat jouw fabriek nodigt heeft om weer gesmeerd te draaien.

 

Kijken of het lukt: parallellen trekken met wat er nu gebeurt met de economie op dit moment en hoe wij zelf ook fijn trappen in de ‘virtuele’ gezondheid om zo onze eigen gezondheid in de vernieling te helpen.

 

Stand van zaken in de economie op dit moment. Wat instort is de wereld van het geld, nog niet eens het tastbare geld, maar het geld waarin gehandeld wordt: opties, aandelen, hypotheekbundels; virtueel geld. Geld waarvan gedacht werd dat het niet op kon, hoe meer je er mee durfde te kopen hoe beter je het deed als rasechte kapitalist. Dus werd er gekocht, gegraaid, gespeculeerd en uiteindelijk verloren. Heel erg verloren. Zo erg dat het nu de ‘echte’ economie begint aan te tasten. Mensen raken hun huis kwijt, bedrijven gaan bezuinigen, er ontstaat meer werkeloosheid. Mensen gaan zuiniger leven, de inflatie stijgt, het leven wordt duurder en ga zo maar door.

 

Stand van jouw lijf. Jij leeft in de heerlijke luxe wereld van overvloed. Om je heen zijn talloze producten te krijgen die je behoeften direct bevredigen. Van Mac Donalds tot Slim Fast; voor elk probleem of behoefte een direct te kopen oplossing. De wereld is heerlijk maakbaar en zelf nadenken is bijna overbodig. Je koopt, eet, dieet en verliest. Helaas geen kilo’s, maar je gezondheid. Je voelt je moe, weet niet meer wat je nou eigenlijk zelf wilt, je hebt minder puf om goed voor jezelf te zorgen en ga zo maar door.

 

Moraal van het verhaal? Nou is mijn economische kennis absoluut niet volledig, maar ik geloof dat de mensen die op lange termijn nadachten en behoudend met hun geld zijn omgesprongen het minst worden aangetast door deze crisis. Het zijn de grote graaiers die het moeten bekopen of toch op zijn minst schuldig zijn aan de crisis.

Om de paralel te trekken met je eigen gezondheid zou je dus meer aandacht kunnen gaan besteden aan wat je zelf wilt bereiken en niet afgaan op wat de glimmende reclamemeisjes je aansmeren.

Wat heeft je lichaam nu en later nodig om gezond te zijn en om het lichaam te zijn waar jij je lekker bij voelt? Goed eten en drinken natuurlijk, maar ook slaap, liefde, zorg, plezier, lucht, rust.

 

Helaas nog steeds geen pil of wondermiddel dat je van kilo’s afhelpt of je moeheid geneest. Maar wel alle ruimte om het heft in eigen handen te nemen en je eigen pad met geluk en gezondheid te plaveien.

 

 

 

Het klinkt allemaal zo schijnbaar gemakkelijk of misschien juist openlijk onmogelijk: “Als je echt gelukkig wilt worden, moet je weten wie je bent.” En of dat nog niet genoeg is: “Pas als je geaccepteerd hebt wie je bent, kun je veranderen naar wie je wilt zijn.”

He???? Wat willen ze nou eigenlijk, al die experts in gelukkig maken, al die relatietherapeuten, personal-coaches en andere zelfbenoemde gelukkigmakers? Nou behoor ik in datzelfde rijtje thuis. In het rijtje van de gelukkigmakers, maar ook regelmatig in het andere rijtje. Die van de afvragers en de twijfelaars. Zeker wanneer het mijn eigen leven betreft. Het is immers veel makkelijker en overzichtelijker praten over andermans dagelijkse omgang met het bestaan. Maar goed, laten we het er maar op houden dat ik uitgebreide ervaring heb in de twijfel van mezelf en die van anderen en in de oplossing. De berusting.

Nog een keer, de berusting. Oftewel goedkeuring, toestemming, aanvaarding, overgave, onderworpenheid, geduld. Misschien is goedkeuring wel het woord van de dag. Klinkt wat positiever en dat is altijd fijn in de weg naar jezelf worden. Wie wil er niet een positief mens zijn?

Tja, sommige mensen hebben nou eenmaal geen stralend humeur als basiskarakter. Een van mijn beste vriendinnen zei laatst nog: “Het is zo fijn om mijn dochter om me heen te hebben, zelf heb ik niet zoveel humor, maar zij maakt de hele dag grapjes en zo lachen we wat af”. Mijn eerste neiging was om te reageren met iets in de trant van “Ik vind je wel grappig hoor”, maar ik besefte al snel dat het heel wat eigenkennis en berusting (goedkeuring) kostte van haar kant om zichzelf zo te zien en te tonen. Gewoon zoals ze is, met leuke en minder leuke trekken, maar helemaal zichzelf en daar prima tevreden mee. Sterker nog: omdat ze weet wie ze is en wat ze kan, weet ze veel te bereiken zonder zichzelf te verliezen in compromissen, of achteraf verkeerd gemaakte keuzes.

Maar blijft de vraag: “Hoe weet ik wie ik ben?” en vervolgens “Hoe word ik blij met wie ik ben?”

Weten wie je bent heeft volgens mij nog het meest te maken met iemand durven te zijn. Hoe we onze identiteit beleven hebben we zelf in de hand, las ik in een tijdschrift. Het gaat dus om jezelf zijn en jezelf zien. Twee dingen. Zien en Zijn. Ik zie mijzelf als een goed mens. Ook als ik fouten maak, kan ik van mezelf zeggen dat me dat als mens in zijn geheel nog niet fout maakt. Ik durf een geheel mens te zijn, ik mag leven en bij leven hoort vallen en opstaan.

Een stapje verder: ik heb karaktertrekken of reacties op bepaalde zaken, die niet altijd charmant worden gevonden, maar die wel bij mij horen en mij als geheel eigenlijk leuker maken. Want geef toe: de perfectie is niet mooi, al helemaal niet leuk en eigenlijk ook niet geloofwaardig in een mens.

Nou is een van mijn eigenaardigheden (en hierin sta ik geloof ik niet alleen) dat ik juist wel perfect wil zijn, uiterlijk en innerlijk. Een opgave die vaak alle energie uit mij haalt. Dag in dag uit ben ik bezig het lieve, mooie, slimme, leuke etc etc meisje te spelen dat ik echt niet ben.

En hoe raar, maar waar. Op die momenten (die ik steeds vaker durf te laten gebeuren) dat ik mijn drang naar perfectie laat gaan en meer van mezelf laat zien, krijg ik meer begrip, herkenning, waardering en bruikbare reacties van de mensen om me heen.

Maar goed, dat ben ik. Jij bent jij. En met zijn allen worstelen we lekker door het makkelijke en moeilijke dat leven is.

 

Ik ben gelukkig want ik ben dun en omdat ik dun ben, ben ik gelukkig. Er is nu zelfs een reclame van een zeker kaasmerk dat de slogan ‘goed lijf, goed leven’ gebruikt en waarbij het uitgangspunt is dat je zelfs de meest genante momenten in je leven aankunt, zolang je maar een goed lijf hebt.

Helaas is het leven niet zo makkelijk als een filmpje van 30 seconden doet vermoeden. Mensen die eindelijk hun streefgewicht bereikt hebben, komen er vervolgens achter dat ze nog net zo (on)gelukkig zijn als daarvoor. De glans van een lager getal op de weegschaal schittert kennelijk niet de hele dag door.

Geluk zit ‘m dus ergens anders in. Professor Sonja Lyubomirsky noemt haar boek De maakbaarheid van geluk de eerste wetenschappelijke handleiding naar een gelukkiger leven.

Geluk is belangrijk, schrijft ze. Als gelukkig mens heb je meer vrienden, een beter huwelijk, meer geld, een betere gezondheid en je leeft langer.

Kom maar op dan met de weg naar het geluk! Wat moet ik weten en wat kan ik doen om gelukkiger te worden? Uit verschillende onderzoeken blijkt dat gelukkig zijn grofweg voor 50% erfelijk is. De mate van je goed voelen heb je dus grotendeels aan de genen van je ouders te danken. En daar is tot op heden niks aan te veranderen. Ongeveer 10% van je geluk mag je wijten aan omstandigheden. Onder omstandigheden vallen zaken als rijkdom, maatschappelijke status, uiterlijk en dus ook hoeveel je weegt. Tja, aan je omstandigheden kan je wel wat doen, maar veel maakt het voor je geluk niet uit. Blijft er nog 40% over om zelf in te vullen en de baas over te spelen. Niet veel, maar zeker ook niet weinig, aldus Sonja Lyubomirsky. Hoe je het best gebruik kunt maken van die 40% beschrijft ze in de rest van het boek. Niet direct een handleiding naar een slanker lijf, maar wel een eerlijk boek naar een gelukkiger leven. En dat is toch bijna net zo belangrijk als slank zijn. Toch?

 

 

 

 

 

 

Geen betere tijdsverspilling dan voor je uit staren en bedenken hoe perfect je vakantie gaat worden, of hoe mooi je eruit zal zien met een maatje minder.

Om je fantasieën wat concreter te maken roep je de hulp in van respectievelijk vakantiegids en dieetboek. Je bekijkt de plaatjes van stralende stranden en ruime hotelkamers die straks gedurende enkele weken de jouwe zullen zijn. Oh, wat een genot. Zo ook de hoopgevende tips, trucs en trends van de nieuwste dieetgoeroe. Terwijl je kijkt en leest, vormt het ideaalbeeld zich langzaam tot mogelijke werkelijkheid. Dit dieet gaat lukken!

Je voelt ‘m natuurlijk al aankomen: de dagelijkse werkelijkheid die van je fijne fantasieën niks anders overlaat dan een tranentrekkende teleurstelling.

Wat nou, ruime hotelkamers. Zo krap dat de badkamer in de kast is gebouwd, de douche boven de wc hangt en het tweepersoonsbed precies groot genoeg is voor je peuter. Het regent de hele dag, de mensen zijn onbeschoft en het eten is vies. Dit lijkt bij lange na niet op jouw eigen voorstelling.

Hetzelfde geschiedt bij aankomst in dieetland. De eerste dagen is alles nog nieuw, je houdt dat weinige eten of dat rare ontbijt wel vol, maar na enkele dagen begint er iets te grommen en dat is niet alleen je buik.  Chagrijnig vraag je je af

welke imbeciel heeft  bedacht dat je met een roze dieetshake net zo gezellig bent aan tafel als anders? En welk genie heeft er verzonnen dat je geen brood, vlees, fruit, suiker, vet of wat dan ook meer mag eten? Zo is er geen lol meer aan. Je weet niet hoe snel je dieetland moet verlaten voor een welverdiende troostsnack.

Maar hoe nu om te gaan met de grauwe werkelijkheid van een teleurstellende vakantiebestemming of een wederom mislukt dieet?

Teruggaan naar het begin en denken aan die fijne mijmeringen. Vervolgens bedenken wat je hier en nu zelf kunt en wilt veranderen. Wie weet ontdek je het walhalla van dieetland en vakantieoord ter plekke!

Gepubliceerd in DAG 23-07-08

 

 

 

 

Zo, die eerste week zonder sigaret in het café zit erop.

Ik moest bij de aankondiging van het rookverbod denken aan een vriendje van heel wat jaren terug. Deze man van over de twee meter had aan zijn doucheplafond een ijzerdraad bevestigd dat op zijn mondhoogte gebogen was tot iets rondachtigs. Daar paste precies een sigaret in. Zo hoefde zijn dagelijkse douche niet in conflict te komen met zijn eeuwige sigaret.

Ik mag dat wel: als je iets doet, moet je het goed doen. Maar hoe stop je nou (voor)goed met sigaretten. En met goed bedoel ik natuurlijk zonder kilo’s aan te komen omdat je simpelweg je ene verslaving hebt ingeruild voor een andere. De vraag is dus vraag eigenlijk, wat zorgt ervoor dat ik ga eten in plaats van roken en hoe voorkom ik dat?

Wat hebben rokers nu altijd dat niet-rokers missen? Juist: iets in hun handen. Dus wat zie je nu in alle cafés gebeuren? Er wordt meer gegeten. Kaas, worst, nootjes en bitterballen staan gezellig op de plek die altijd aan de asbak toebehoorde. Tja, wat moet je anders; zie maar eens ongedwongen over te komen met je rookhand zo plotseling zonder inhoud. Je kan natuurlijk je vrije hand in je zak stoppen, maar dat komt zo ongeïnteresseerd over. Je handen dan maar veelvuldig op de billen van je medemens terecht laten komen, is een ander uiterste. Hiermee krijg je ook geen vrienden, hooguit een kroegverbod. Een spelletje kaarten is wellicht de oplossing als je daarvan houdt. Niet meer naar het café gaan en zo de verleiding vermijden, kan ook. Helaas is er geen gemakkelijke weg naar een slank en rookloos bestaan. Je verslaving heeft de ruimte gekregen om verslaving te worden en gedrag afleren kost tijd en moeite. De trek in een sigaret ben je niet zomaar kwijt en het gevoel dat iets waardevols je is afgenomen ook niet. Wat je daarvoor in de plaatst gaat doen en op welke wijze,  heb je wél zelf in de hand. Een schrale troost in een rookloos bestaan. Sorry.

Gepubliceerd in DAG 09-07-08

 

 

 

 

 

 

 

Op mijn schoorsteenmantel staat al een tijdje een kaart met daarop de afbeelding van een zak frites en de tekst Sinds jij mij vergat, eet ik alleen nog maar patat.

Prachtig gerijmd, is dit een zin waarin veel mensen zichzelf zullen herkennen. We troosten onszelf met eten nadat ons pijn, onrecht of verdriet is aangedaan. Het resultaat? Het begin van een vicieuze cirkel die ons meeneemt in een spiraal van je rot, lelijk en zwak voelen en in nog meer eten. En dat is dan allemaal de schuld van diegene die ons om te beginnen al zo miserabel heeft doen voelen…

Gek toch eigenlijk dat we iemand die ons al pijn gedaan heeft, ook nog eens de oorzaak laten zijn van onze lichamelijke verloedering. Het is ook zo fijn en gemakkelijk om niet de oplossing bij jezelf te zoeken en gewoon lekker kwaad en verdrietig te blijven en nog maar een reep chocolade te pakken. “Het leven is gewoon niet eerlijk, iedereen is tegen me en dus mag ik nu lekker mezelf verwennen met patat of wat dan ook”, zijn o zo herkenbare gedachten.

Wat nou als je ongeveer diezelfde gedachten blijft houden, maar verder onder het motto Don’t get mad, get even! je gedrag verandert? Een staaltje omgekeerde psychologie eigenlijk. Elke keer als je een huilbui voelt opkomen, stap je naar buiten en loop je tenminste een half uur in een stevig tempo. Dit is extra lekker bij flink rotweer; al je verdriet wordt door de regen van je afgespoeld en de zorgen waaien uit je hoofd. Als je dan terugkomt, maak je een pan verse groente- of kippensoep. Soep is gezond troost-eten bij uitstek. Juist door goed voor jezelf te zorgen, dus door gezond te eten en je woede en verdriet in de buitenlucht achter je te laten, wordt je lijf sterker en mooier. Je geest volgt vanzelf, immers: jij bent het die zo sterk is en zo goed voor jezelf zorgt. Je bent letterlijk en figuurlijk beter af zonder die ander, haha!

Gepubliceerd in DAG 18-06-08 Kijk ook op: www.dag.nl 

 

 

Ach ja, een paar dagen te laat. Ik had dit stukje al klaar liggen voordat Harvard met zijn koffieonderzoek de voorpagina van onder meer De Volkskrant (17-06-08)haalde. Koffie drinken verlengt je leven, zo blijkt nu uit onderzoek onder 130.000 mensen. Dat wist ik nog niet, wel dat er nog meer over koffie te schrijven is en het resultaat daarvan kan je hieronder lezen.

Koffie: bakkie troost of bron van ellende?

Goed dan, eerst die bron van ellende, dan kan ik eindigen met het goede nieuws over ons dagelijks bakkie troost. En om dan maar gelijk met de deur in huis te vallen: cafeïne is een dodelijk gif. Echt waar, wanneer je 150 koppen koffie drinkt binnen enkele uren dan is dat voor je lever en de rest van je afvalopruimende organen niet meer te behappen. Je hart slaat van al die cafeïne in je bloed op hol en je sterft. Natuurlijk zijn er geen gevallen bekend van mensen die dood zijn gegaan aan koffie, hoewel het oppassen is geblazen met cafeïnepillen en met sommige energiedrankjes (denk hieraan lieve eindexamenkandidaten).

Koffie – cafeïne – heeft jarenlang de reputatie gehad, te zorgen voor allerlei lichamelijke klachten en zelfs ziekten. Veel van de slechte eigenschappen van koffie zijn bij nader onderzoek toe te schrijven aan verkeerd eten en aan sigaretten. Dus: koffie zorgt niet voor een verhoogd risico op hart- en vaatziekten, veroorzaakt geen kanker en zelfs botontkalking door cafeïne wordt in de meer recente onderzoeken alweer ontkracht. Koffie is wél licht verslavend en je gaat er ook vaker van plassen. Dat laatste zorgt er voor dat de kans op nierstenen vermindert, niet dat je uitdroogt. Die uitdrogende eigenschap van cafeïne is door meer recente onderzoeken ook naar het land der fabelen geschreven.

Dit allemaal uit de weg geruimd hebbend, is het tijd voor dat bakkie troost. Letterlijk en figuurlijk is dat wat koffie doet: troost bieden, vreugde geven, oppeppen etc. En tot u spreekt nu een echte verslaafde die geniet vanaf haar eerste ochtendkop. Ik was dan ook in het geheel niet verbaasd te lezen dat cafeïne als een licht antidepressivum beschouwd wordt en dat er onder koffiedrinkers tot 50% minder zelfmoorden voorkomen!

Voor koffie geldt werkelijk: met mate drinken doet je gezond genieten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Was het niet Jamie Oliver, die aan het licht bracht dat er kinderen zijn, die denken dat melk in de fabriek gemaakt wordt (en het niet meer lusten zodra ze horen waar het echt vandaan komt)? We zijn zo gewend geraakt aan goed gevulde supermarkten dat we de oorsprong van al dat eten lijken te vergeten.

Onlangs stuitte ik op het woord locavoor. In de Verenigde Staten is het -door The New Oxford American Dictionary- verkozen tot woord van het jaar. De locavoor hoort in het zelfde rijtje thuis als de carnivoor, de herbivoor en de omnivoor. Respectievelijk vleeseter, planteneter en alleseter. Een locavoor is iemand die alleen maar eet wat binnen een straal van 200 kilometer heeft gegroeid of gebloeid. Ten minste de puristen onder deze lokale-eters doen dat. De gemiddelde supermarktganger is vooralsnog alles behalve een locavoor. Immers: wat van ver komt is lekker, die vliegtuigen zijn er niet voor niks en alleen maar eten wat uit je achtertuin zou kunnen komen, dat is toch saai? Dit  lijken nu nog even de heersende gedachten, bij mij althans wel. En dat beken ik schoorvoetend.

Toch waren wij  honderd jaar geleden allemaal locavoren, aldus New York Times’ voedselcolumnist Mark Bittman. Al ons eten kwam uit eigen streek en werd thuis bereid. Geen fastfoodketens, geen ellenlange ingrediëntenlijsten, geen gezondheidsclaims op voedingsmiddelen en geen peultjes uit Zimbabwe. Vitamines bestonden nog niet, wel fruit en groenten. Toen margarine op de markt werd gebracht, wilden ze het roze kleuren, simpelweg om mensen duidelijk te maken dat het een nepproduct betrof. Niet afkomstig uit de natuur dus.

Misschien toch zo gek nog niet, die locavoren. Zij brengen behalve het eten ook de bewustwording dichterbij. Want dat lokaal geproduceerd eten goed is voor mens en milieu moge duidelijk zijn.

Meedoen dus met deze trend en meer lokale producten eisen bij je supermarkt. En als we dan toch bezig zijn, dan ook gelijk die kunstmatige toevoegingen aanpakken. Die gaan we roze kleuren, net als onze toekomst.

Verschenen in DAG d.d. 28-05-2008

 

 

 

 

 

 

 

Daar was die dan eindelijk: de voorspelling dat de zomer officieel gaat beginnen. Twee weken geleden alweer stond in De Volkskrant geschreven dat Rokjesdag in de lucht hing. Volgens de altijd nauwkeurig observerende meneer Bril verheugen onze damesbenen zich wederom op het voelen van de zachte zomerwind.

Helaas. Rokjesdag is niet alleen een aankondiging van zomerweer, blote benen en geluk. Het is ook het moment dat ons spiegelbeeld miraculeus verandert. Die zachte extra winterpondjes zijn in het zonlicht opeens lelijk en afstotend. Een rokje, daar komen we nog wel mee weg, maar intussen vrezen we het onvermijdelijke. Het strand.

Op deze eerste warme dagen zie je dan ook meer dan alleen blote benen. De inhoud van boodschappenmandjes zijn overduidelijk lichter, de hoeveelheid hardlopers in de stadsparken zijn verdubbeld en er is geen damesblad te krijgen waarin niet vermeld staat hoe wij ons lijf ook deze zomer weer ‘bikiniklaar’ kunnen krijgen.

In al die glossy’s staan foto’s van mooie, strakke, slanke en gladde vrouwen. Stralend poseren ze met hun voeten in de blauwgroene branding. “Als ik er zo uitzie, word ik ook gelukkig”, denken we onwillekeurig en slaan de bladzijde om zodat we kunnen lezen welke crèmes we moeten aanschaffen, wat we moeten eten en welke fitnesstrend de beste is, om dat ideaalbeeld te bereiken.

Ook al weten we dat elke foto in een damesblad bewerkt is, toch ervaren de meeste van ons een druk om te voldoen aan dat mooie plaatje. Veel mensen beginnen aan een dieet met als doel niet alleen slanker, maar ook gelukkiger te worden. Dat je pas gelukkig wordt als je slank bent is eigenlijk best een enge gedachte. Zeker als dat betekent dat je er uit moet zien als in de damesbladen.

Gelukkig hoor je tegenwoordig ook steeds vaker een ander geluid. Het is hip om goed voor jezelf te zorgen, gezond te eten en regelmatig te bewegen. Dat je daarvan wel gelukkiger wordt, maakt zelfs Rokjesdag meer dan draaglijk.

Gepubliceerd in DAG op 07-05-2008. Zie ook www.dag.nl