Ja hoor, het is weer eens zover: je vriend doet stom, je hebt teveel hooi op je vork genomen deze week en natuurlijk is daardoor de zeurende pijn in je rug/nek/schouder ook weer volop teruggekeerd. Vannacht heb je slecht geslapen, je mailbox vindt het grappig de helft van je gelezen mails nogmaals als ongelezen aan te vinken: 84 nieuwe berichten zie je geschrokken. En om het ‘gelukkige’ gevoel compleet te maken regent het buiten en staat je auto natuurlijk bij de garage.
Een ding weet je zeker: dit wordt geen goede dag en je humeur is beneden vriespunt. Of niet?
Ik had vandaag zo’n dag. Bijna helemaal precies zoals hierboven beschreven. Al heb ik geen rijbewijs en mijn vriendje vind ik erg lief vandaag. Gelukkig. Maar goed, de rest van de dag was meer dan stom en eigenlijk lijken de dagen van de afgelopen week/maand/jaar vooral hun best te doen in de competitie “frustreren kan je leren”. En vandaag had ik daar genoeg van.
Stuk voor stuk heb ik mijn frustraties op papier gezet en daaronder de wensgedachten. Onder zere nek/rug/knie kwam te staan “kon ik maar weer hardlopen” en vervolgens heb ik dat gewoon gedaan. “Dan loop ik maar een belachelijk klein stukje of lachwekkend langzaam, ik ben in elk geval buiten en geef niet toe aan de frustrerende pijn”, dacht ik terwijl ik met mijn sportschoenen aan de deur achter me dichttrok. Het ging goed!
Onder de frustratie ‘teveel hooi op mijn vork’ zette ik de wensgedachte van even niet werken op papier. Ook gewoon gedaan, want hier zit ik nu lekker te schrijven met een kopje thee en een brandend nekje van de tijgerbalsem.
Het mooie van even niet meer moeten, is dat het de ruimte geeft aan willen en aan mogen. En daar zit ‘m nou net de inspiratie. Dus moet ik meer mogen. Mag ik wat ik wil. En wil ik niet meer moeten. Lekker puh!
