Het klinkt allemaal zo schijnbaar gemakkelijk of misschien juist openlijk onmogelijk: “Als je echt gelukkig wilt worden, moet je weten wie je bent.” En of dat nog niet genoeg is: “Pas als je geaccepteerd hebt wie je bent, kun je veranderen naar wie je wilt zijn.”
He???? Wat willen ze nou eigenlijk, al die experts in gelukkig maken, al die relatietherapeuten, personal-coaches en andere zelfbenoemde gelukkigmakers? Nou behoor ik in datzelfde rijtje thuis. In het rijtje van de gelukkigmakers, maar ook regelmatig in het andere rijtje. Die van de afvragers en de twijfelaars. Zeker wanneer het mijn eigen leven betreft. Het is immers veel makkelijker en overzichtelijker praten over andermans dagelijkse omgang met het bestaan. Maar goed, laten we het er maar op houden dat ik uitgebreide ervaring heb in de twijfel van mezelf en die van anderen en in de oplossing. De berusting.
Nog een keer, de berusting. Oftewel goedkeuring, toestemming, aanvaarding, overgave, onderworpenheid, geduld. Misschien is goedkeuring wel het woord van de dag. Klinkt wat positiever en dat is altijd fijn in de weg naar jezelf worden. Wie wil er niet een positief mens zijn?
Tja, sommige mensen hebben nou eenmaal geen stralend humeur als basiskarakter. Een van mijn beste vriendinnen zei laatst nog: “Het is zo fijn om mijn dochter om me heen te hebben, zelf heb ik niet zoveel humor, maar zij maakt de hele dag grapjes en zo lachen we wat af”. Mijn eerste neiging was om te reageren met iets in de trant van “Ik vind je wel grappig hoor”, maar ik besefte al snel dat het heel wat eigenkennis en berusting (goedkeuring) kostte van haar kant om zichzelf zo te zien en te tonen. Gewoon zoals ze is, met leuke en minder leuke trekken, maar helemaal zichzelf en daar prima tevreden mee. Sterker nog: omdat ze weet wie ze is en wat ze kan, weet ze veel te bereiken zonder zichzelf te verliezen in compromissen, of achteraf verkeerd gemaakte keuzes.
Maar blijft de vraag: “Hoe weet ik wie ik ben?” en vervolgens “Hoe word ik blij met wie ik ben?”
Weten wie je bent heeft volgens mij nog het meest te maken met iemand durven te zijn. Hoe we onze identiteit beleven hebben we zelf in de hand, las ik in een tijdschrift. Het gaat dus om jezelf zijn en jezelf zien. Twee dingen. Zien en Zijn. Ik zie mijzelf als een goed mens. Ook als ik fouten maak, kan ik van mezelf zeggen dat me dat als mens in zijn geheel nog niet fout maakt. Ik durf een geheel mens te zijn, ik mag leven en bij leven hoort vallen en opstaan.
Een stapje verder: ik heb karaktertrekken of reacties op bepaalde zaken, die niet altijd charmant worden gevonden, maar die wel bij mij horen en mij als geheel eigenlijk leuker maken. Want geef toe: de perfectie is niet mooi, al helemaal niet leuk en eigenlijk ook niet geloofwaardig in een mens.
Nou is een van mijn eigenaardigheden (en hierin sta ik geloof ik niet alleen) dat ik juist wel perfect wil zijn, uiterlijk en innerlijk. Een opgave die vaak alle energie uit mij haalt. Dag in dag uit ben ik bezig het lieve, mooie, slimme, leuke etc etc meisje te spelen dat ik echt niet ben.
En hoe raar, maar waar. Op die momenten (die ik steeds vaker durf te laten gebeuren) dat ik mijn drang naar perfectie laat gaan en meer van mezelf laat zien, krijg ik meer begrip, herkenning, waardering en bruikbare reacties van de mensen om me heen.
Maar goed, dat ben ik. Jij bent jij. En met zijn allen worstelen we lekker door het makkelijke en moeilijke dat leven is.
