Ik drink 1 kopje thee per dag terwijl ik niks anders doe dan even met mezelf zijn. Een actie die een van mijn klanten onlangs formuleerde.
Even rust en ruimte en met jezelf zijn, hoe belangrijk is dat nou eigenlijk? Best belangrijk wel. Want het is o zo makkelijk om er dag in dag uit te zijn voor alle anderen die vragen en vragen. Om aandacht, om ruzie, om liefde, om wijsheid, om jou?
Is het de vrouw, of de mens eigen om vooral te reageren in plaats van te zijn? Er zijn veel voordelen aan reageren: je hoeft niet te creëren, te bedenken, te scheppen; je hoeft alleen maar in te gaan op wat een ander je aangeeft. Dat is wel zo eenvoudig in je toch al overvolle dagen. Tot op het moment dat je niet meer weet wie jij bent zonder de vragende wereld om je heen. Je bent verworden tot een reactie. Slechts de context, de mensen om je heen geven je bestaansrecht. Je bent moeder, dochter, huisvrouw, werkneemster, baas, student, maar wie ben jij?
De oplossing zit hem niet in het willen beantwoorden van die vraag (het antwoord kan en mag met de dag en de emotie verschillen). Het is het stellen van de vraag die je meer over jezelf doet weten. Keer op keer en elke dag, bij dat kopje thee bijvoorbeeld. Even vijf minuten stilstaan bij niks dan jij.
Ik reageer niet, ik ben.
