Heel veel mensen vinden het prettig om te weten wie ze zijn en wat ze willen, het geeft een soort stabiliteit en het geldt als een mooi uitgangspunt voor verdere handelingen.
Maar hoe kom je er achter wie je bent en vooral wat je wilt?
Dat kan op twee manieren: ten eerste door erover na te denken en ten tweede door het te voelen. Dat denken hebben de meeste van ons wel onder de knie. Onze hele maatschappij is vooral gericht op werken met je hoofd. We denken over onszelf en over anderen; analyseren onze problemen; overleggen over de oplossingen; structureren de mogelijkheden etc.
Voelen vinden we vaak ingewikkelder, zowel de actie zelf als het onder woorden brengen ervan. We kunnen alleen echt naar waarheid ons eigen gevoel voelen. Bij anderen leven we wellicht mee, kunnen we invoelen, worden we geraakt, maar ook hier voelen we in wezen enkel ons eigen gevoel en dat zou best eens iets heel anders kunnen zijn dan dat wat de ander voelt. Dat maakt ook niet uit. Gewoon vragen wat die ander voelt en niet gaan lopen invullen. Moeten ze bij mij ook niet doen, vreselijk irritant als mensen denken te weten hoe ik me voel. Het is soms al moeilijk genoeg om daar zelf achter te komen.
Toch is het wel handig wanneer je bij jezelf het verschil weet tussen bijvoorbeeld kwaadheid en verdriet. Zodat je niet gaat lopen huilen als je eigenlijk voor jezelf op moet komen omdat iemand over je grenzen is gegaan. Of zodat je niet in woede uitbarst tegen je vriend na een zware dag, terwijl je eigenlijk zijn troostende schouder nodig hebt om op uit te huilen.
Weten wie je bent en wat je nodig hebt, kan je dus leren door je gevoelens beter te (h)erkennen. Omdat voelen iets is wat je met je lichaam doet (en niet met je hoofd), leer je al beter voelen door simpelweg met aandacht voor je lijf de dingen te doen. Met aandacht eten, met aandacht bewegen, met aandacht douchen, vrijen, ontspannen, lachen, drinken, alles. En zo heb je er zomaar een informatiebron bij die jou duidelijk maakt wat je wilt en wat je nodig hebt zonder dat je erover na hoeft te denken.
