Het is toch wat… hoe we met ons allen onze zogenaamd perfect normale levens leiden en hoe we elke dag de schijn hoog houden om vooral geen rare mislukkeling te zijn in de ogen van een ander. We passen er wel voor op niet al te menselijke trekjes te tonen, dus we barsten niet in woede uit, we laten geen tranen rollen en we verbergen onze angst en schaamte.
Wat een vermoeiende, eenzame en nooit ophoudende strijd met als enig treurig doel en resultaat dat mensen jou waarderen om wat jij zorgvuldig besluit te laten zien.
Nee dan de cynici met Diogenes (404-323 v. Chr.) als prachtig voorbeeld. Na te zijn beschuldigd van valsmunterij, koos de filosoof ervoor om in een ton op de straten van Athene te gaan wonen. Dit om de mensen een beetje uit te dagen en om te laten zien dat je niet meer nodig hebt dan jezelf, het lef jezelf te blijven onderzoeken en om zonder schroom jezelf helemaal te laten zien aan iedereen.
O ja, wanneer je als echte cynicus onrecht of schijnheiligheid ziet, dan bekritiseer je dat luid en duidelijk!
Nu ging Diogenes nogal ver in zijn provocaties en openhartigheid, maar het verhaal dat hij op klaarlichte dag met een lantaarn in zijn hand op zoek ging naar de echt oprechte mens, vind ik treffend mooi.
Het laat zien dat de schijn hoog houden van alle tijden is en ook dat wij nog wat van de oorspronkelijke cynici kunnen leren.
