Vandaag voelde ik me klote. Eigenlijk voel ik me de hele week al weinig waard en daarboven op ook nog lelijk en dik. Teveel in sigarettenrook gezeten, te weinig slaap gehad en als kers op de slagroom had ik zaterdagnacht plotseling heel erg pijn in mijn rechteronderbeen. Dezelfde kant waar al maanden mijn knie op halve kracht meedoet. Ik had echt niks gedaan die dag waar het door kon komen, wel voor het eerst die week weer voorzichtig een paar keer een halfuur hardgelopen. Zou het van die paar kilometer rennen komen, nee toch zeker? Dit was pure ouderdom, bedacht ik me: ik takel natuurlijk af. En daar ging mijn geestelijke spiraal naar beneden.
Soms helpt het om zo’n spiraal te doorbreken met iets wat je nog nooit eerder hebt gedaan. En zo geschiedde. Jawel, vandaag voor het eerst in mijn leven op een crosstrainer gestaan, dit nadat ik voor het eerst in mijn leven een abonnement op een sportschool heb genomen. Dit weer nadat ik een verhullend sportbroekje, strak-makende creme en een blad vol tips over een gezond lichaam heb aangeschaft, dat alles had ik wel eens vaker gedaan, maar het maakt het plaatje van vandaag wel zo compleet.
En nu, op deze bevrijdingsdag in alle opzichten, zit ik in de zon en voel me voor het eerst sinds dagen weer meer dan ok. Van buiten en van binnen. Gewoon door even de aandacht alleen maar te richten op de buitenkant. Ik ben het volledig eens met eenieder die roept dat het toch gaat om je binnenkant, hoe je je voelt, wat je denkt en hoe je doet en niet hoe je eruit ziet. Maar toch.
Een dagje bezig zijn met je eigen oppervlakte kan veel goeds doen voor dat wat eronder zit.
