Op mijn schoorsteenmantel staat al een tijdje een kaart met daarop de afbeelding van een zak frites en de tekst Sinds jij mij vergat, eet ik alleen nog maar patat.
Prachtig gerijmd, is dit een zin waarin veel mensen zichzelf zullen herkennen. We troosten onszelf met eten nadat ons pijn, onrecht of verdriet is aangedaan. Het resultaat? Het begin van een vicieuze cirkel die ons meeneemt in een spiraal van je rot, lelijk en zwak voelen en in nog meer eten. En dat is dan allemaal de schuld van diegene die ons om te beginnen al zo miserabel heeft doen voelen…
Gek toch eigenlijk dat we iemand die ons al pijn gedaan heeft, ook nog eens de oorzaak laten zijn van onze lichamelijke verloedering. Het is ook zo fijn en gemakkelijk om niet de oplossing bij jezelf te zoeken en gewoon lekker kwaad en verdrietig te blijven en nog maar een reep chocolade te pakken. “Het leven is gewoon niet eerlijk, iedereen is tegen me en dus mag ik nu lekker mezelf verwennen met patat of wat dan ook”, zijn o zo herkenbare gedachten.
Wat nou als je ongeveer diezelfde gedachten blijft houden, maar verder onder het motto Don’t get mad, get even! je gedrag verandert? Een staaltje omgekeerde psychologie eigenlijk. Elke keer als je een huilbui voelt opkomen, stap je naar buiten en loop je tenminste een half uur in een stevig tempo. Dit is extra lekker bij flink rotweer; al je verdriet wordt door de regen van je afgespoeld en de zorgen waaien uit je hoofd. Als je dan terugkomt, maak je een pan verse groente- of kippensoep. Soep is gezond troost-eten bij uitstek. Juist door goed voor jezelf te zorgen, dus door gezond te eten en je woede en verdriet in de buitenlucht achter je te laten, wordt je lijf sterker en mooier. Je geest volgt vanzelf, immers: jij bent het die zo sterk is en zo goed voor jezelf zorgt. Je bent letterlijk en figuurlijk beter af zonder die ander, haha!
Gepubliceerd in DAG 18-06-08 Kijk ook op: www.dag.nl
