Net als andere dagen waarop ik van mezelf moet hardlopen, vertrek ik ook nu met lichte tegenzin en motiveer ik mezelf de deur uit met het voornemen dat ik gewoon rustig begin en dat ik altijd nog een klein rondje kan rennen als het niet goed voelt. Het voelt goed, dus sla ik linksaf om de stad uit te gaan.
Les nr. 1: Ik moet gewoon beginnen met datgene waarvan ik weet dat het goed voelt nadat ik het gedaan heb.
Na 3.5 kilometer ren ik langs het Van Starkenborghkanaal en daar komt het punt dat ik weer linksaf wil slaan om door de weilanden terug te keren. Daar staat een mevrouw in een geel hesje en met een lange paardenstaart. Er is verderop een wielerwedstrijd gaande en ik mag niet links.
Hoewel ik terug zou kunnen keren, besluit ik door te gaan en mijn rondje te verlengen van een toch al optimistische 7 naar voor mij best uitdagende 10 kilometer. Dat voelt best goed en stoer.
Les nr. 2: Soms word ik door omstandigheden gedwongen een andere route te nemen in het leven, maar dat is nooit alleen maar vervelend.
Na 6 km hoor ik achter me een fietsbel, ik loop al helemaal rechts op het pad en maak een handgebaar dat de fietser mij links kan passeren. De meneer die mij voorbijfietst zegt “Ik belde omdat ik u niet wilde laten schrikken” “Dat is aardig, dank u wel” antwoord ik blij verrast.
Les nr. 3. Weer eens geleerd dat ik niet zomaar de bedoeling van iemands gedrag moet vooronderstellen.
Na 7 km komt een kudde schapen met drie herders me tegemoet, zomaar aan de stadsgrens. De zon schijnt, het waait precies genoeg en af en toe is er een wolk. Het is het weer van alle mensen (Reve).
Na 10,3 km ben ik thuis en mijn dag is goed.
Les nr. 4. Het leven is niet altijd ingewikkeld. Gelukkig.
