Herken je dat? Dat je na een ruzie, of teleurstelling blijft nadenken over wie er gelijk had? Of dat je na een zoveelste mislukte poging om nu echt beter te eten, meer te bewegen, minder te drinken ervan overtuigd bent dat het je toch nooit gaat lukken? En misschien zelfs wel dat je jezelf dan een mislukkeling vindt?
Het lijkt soms wel alsof we de wereld (en dus ook onszelf) bekijken in termen van winnaars en verliezers, goed of fout, daders en slachtoffers.
Menselijk als we zijn, handelen we af en toe op een wijze die varieert van ‘niet zo handig’ tot ‘heel erg verkeerd’. Maar dingen verkeerd en fout doen, is nog niet hetzelfde als een fout mens zijn.
Wanneer je blijft vasthouden aan je kwaadheid, je teleurstelling, of je schuldgevoel dan slokt dat vaak al je aandacht op en het zijn ook niet bepaald emoties die je goed doen voelen.
Het omgekeerde geldt ook: hoewel je erop kunt rekenen dat je fouten maakt, mag je er ook op vertrouwen dat je (heel veel) goeie dingen doet en mooie eigenschappen hebt én dat je echt je best doet. En dit geldt natuurlijk voor iedereen.
Door jezelf (en anderen) te vergeven en in een ander of breder perspectief te zien, geef je de ruimte aan positievere emoties, aan leren van je ervaringen en aan nieuwe mogelijkheden. Dat voelt beter en het maakt zorgen voor jezelf en de ander gemakkelijker.
