In mijn hoofd poog ik altijd te beheersen. En vooral dat wat niet te beheersen valt; wat er morgen precies moet gebeuren en hoe het gister eigenlijk had moeten gaan. Ik draai overuren met mijn drang tot controleren, anticiperen en reflecteren. Ook op de momenten dat ik even niks hoef, blijft mijn hoofd in standje ‘maar wat als’ staan. En als ik goed om me heen kijk en luister, ben ik duidelijk niet de enige…
Chaos en Orde. Licht en Donker. Geluk en Verdriet. Winst en Verlies. Drukte en Rust. Worden en Zijn. Adem in en Adem uit. De dingen komen en de dingen gaan ook weer voorbij. Daar kan je op vertrouwen. Hoe kan het dan, dat we niet beter met deze cyclische zekerheid om kunnen gaan?
We zijn meesters geworden in doen, denken, regelen, piekeren, voorbereiden, plannen, controleren en beter worden. Continue beter worden. Maar ondertussen zijn we vaak moe en ontevreden omdat we de andere kant die bij het leven hoort heel erg missen: het zijn. Gewoon zijn. Niks doen, niks hoeven, niks proberen, niks nastreven, niks tegenhouden, niks veranderen, niks verbeteren. Gewoon tevreden zijn met hoe het nu is en met wie je nu bent.
Hoe kan je dit (tevreden) zijn weer oefenen?
Ga eens stil zitten, je ogen dicht, meer niet. Eventueel concentreren op je ademhaling en alles laten komen wat er wil zijn en het vervolgens ook weer lekker laten gaan. Mediteren noemen ze dat.
Een Chinese wijsheid luidt dat iedereen elke dag tenminste 20 minuten zou moeten mediteren en in tijde van drukte tenminste 1 uur.
Het proberen waard.
