Wijsheid is leren wat nuttig is en je voordeel geeft in je leven, aldus Montaigne.
Ik kijk naar buiten en vraag me af of ik wel genoeg wijsheid bezit. Weet ik wat goed voor me is? Waar ik blij van word? Wat ik wil doen met mijn tijd zodat ik later tevreden terug kan kijken op gedane zaken?
Tja, in de definitie van Montaigne ben ik wijs, maar of ik ook handel naar mijn wijsheid is een tweede. Tussen wijs zijn en wijs doen, ligt blijkbaar een hoop vermoeiende werkelijkheid. Een terugkerende alledaagsheid met bijbehorende verplichtingen.
Dus wat is wijsheid? Moet ik proberen de kloof tussen wens en werkelijkheid te dichten? Dien ik mijn wensen op de eerste plaats te zetten om zo mijn werkelijkheid te vormen? Of zal ik meer tevredenheid gaan voelen wanneer ik mij schik in de werkelijkheid en mijn wensen daarop aanpas?
Geen idee. En die twijfel breng mij bij een citaat van Marcus Aurelius:
Doe om te beginnen niets zomaar, zonder te kijken. En doe vervolgens alleen dat wat leidt tot een gemeenschappelijk doel.
En dan vind ik het makkelijker: ik weet waar ik blij van word en wat goed is voor mij en daar waar ik twijfel tussen verplichtingen en eigen voordeel, bedenk ik waarmee ik bijdraag aan mijn omgeving (of in elk geval geen schade berokken) en kies ik dat.
