Ik ben vorig jaar de echte en officiële eigenaar geworden van het huis dat ik al sinds mijn studententijd bewoon. Een mooie etage in een goede buurt en gewoon een erg fijn huis.
Na de plechtigheden bij de notaris, deed ik voor het eerst mijn sleutel in mijn slot. Het was alsof ik een ander huis binnenstapte. Van mij, van mij, O Help, het is van mij. Ineens zag ik al het achterstallig onderhoud waar ik mij als huurder geen moment druk om had gemaakt. Ineens was simpelweg en zorgeloos genieten toch niet meer helemaal de bedoeling. Ik zag nu voor me wat er zou gebeuren als ik op dezelfde gemakzuchtige voet door zou gaan… mijn huis zou gaan vervallen, lekken, tochten, niet meer comfortabel zijn, niet meer mooi. Om over waardevermindering nog maar niet te spreken.
Vol goede moed ben ik nu dus begonnen met het onderhoud en ach, het valt wel mee ook: het is een stevig huis en het hoog noodzakelijke is altijd wel gedaan.
Mijn eigen huis bezitten, voelt als een volgende stap in volwassen worden. Gedurende de afgelopen jaren ben ik meer en meer gaan beseffen dat ik (grotendeels) verantwoordelijk ben voor een beetje leuk leven, voor een gezond lijf en nu dus ook voor mijn huis. Ik ben de eindverantwoordelijke en niemand anders en hoe logisch dat ook klinkt, ik vind het bij tijd en wijle best een opgaaf om steeds verstandige en gezonde keuzes te moeten maken.
Maar ja, vanaf een bepaalde leeftijd trekt je lichaam het zorgeloze bestaan helaas niet meer met diezelfde vergevingsgezindheid als in je jeugdige jaren. Je lijkt meer behoefte te hebben aan dagelijkse verzorging, goed voedsel en wat beweging op zijn tijd. Rust, reinheid en bah: regelmaat. Wanneer je die behoeftes te vaak negeert, merk je ineens de eerste tekenen van verval, van ouder worden. Het is blijkbaar niet anders, je zult je verantwoordelijkheid ervoor moeten nemen.
En je blijft ook zelf verantwoordelijk voor het (zorgeloze) genieten: een van de gezondste en verstandigste dingen die je kan doen. Gelukkig maar.
