- Een ‘gebroken’ rug: na een dag vol moeizaamheid, letterlijk je gebroken voelen, niet meer kunnen; alle bewegingen doen pijn.
- Licht in je hoofd: te weinig energie, geen concentratie meer mogelijk, je niet meer kunnen focussen.
- Stijve schouders van het meetillen van al die lastige, zware dagen en moeilijke mensen om je heen.
- Zere nek van krampachtig scherp willen blijven, snel willen zijn en niks willen missen.
- Zere knieën, van het stijf en strak in het gelid willen staan. Knieën op slot, onbuigzaam zijn.
- Uit balans zijn: zo moe dat je van je fiets valt, je hoofd stoot, letterlijk tegen dingen aanloopt.
Voor mij (bij tijd en wijle) allemaal signalen van mijn lichaam dat dan schreeuwt dat het genoeg is, dat het aandacht nodig heeft. Maar dat is soms makkelijker geschreeuwd, dan gedaan.
Aandacht naar je hoofd, je hersens, je gedachten, dat lijkt bijna onvermijdelijk, onvermijdbaar, wat dan weer zo’n zwaar hoofd oplevert waar geen informatie meer bijkan en waar jij bij geen informatie meer kan. Te vol. Te veel.
Feit voor de meesten van ons, is dat we ons hoofd vaker gebruiken dan ons lijf. Ons hoofd is goed getraind (hoewel regelmatig overbelast). Ons lijf echter, kunnen we met gemak vergeten. Letterlijk als het mogelijk was. We kunnen zonder lijf lezen, praten, werken, zelfs autorijden gaat nagenoeg vooral met ons hoofd. Het lijf zit, of staat, er het grootste gedeelte van de dag maar wat bij.
Dat wat niet gebruikt wordt, wordt ook niet getraind, niet verbeterd, het vervalt. Je spiermassa neemt af, je gewrichten worden stram en de variëteit in je bewegingen die als kind nog zo vanzelfsprekend leek, die is verworden tot monotoon repetitieve handelingen en dan nog alleen de hoogst noodzakelijke. Tel daar het voorbijgaan van de jaren bij op en ook het effect van die mentale stress op je lijf… je voelt ‘m al…
Dus bij deze ook weer even voor mezelf: Geef je lijf nou eens de aandacht en de zorg die het verdient en begin met luisteren naar je lijf in plaats van naar je hoofd. Het spreekt echt duidelijke taal!
